Әуезхан Қодар. Тәңіршілдік және Авеста мәдениеті

Тәңіршілдік туралы ойлағанда, оны ең алдымен, әлемдік діндер жүйесінде зерделегеніміз жөн. Сонда ғана оның ерекшелігі мен өзгешелігі ашылады. Бұл тұрғыда, әсіресе, оны Авеста деген діни кітабы бар зороастризммен салыстырып көргеніміз жөн. Ең алдымен бұлардың бір-біріне әсері болғанба, болса қайсысы көнелеу, кім кімнен алған, әлде бұлар бір-біріне мүлде жат діндер ме? Тәңіршілдік тек қана аты бар, ал заты құпия дін болғандықтан, алдымен зороастризмді зерделеп көрейік. Сосын тәңіршілдікті қытай және үнді діни дәстүрлерімен салыстырыуға болады. Меніңше, тәңіршілдіктің өзегі -әруаққа табыну. Оның табиғаты мынада: адамды тәңірі жаратады, ал өлгесін оның рухы аспанға ұшып, ол өзі тәңіріге айналады. Ойлап қарасаңыз, бұл өте үнділік метемпсихоз идеясына ұқсайды.Бірақ үнділік нұсқасында «карма», немесе жазалау идеясы басым. Өйткені, сен әр туылуыңда жаза басқан сайын, бұрыңғыңнан нашар мақұлыққа айнала бересің. Сондықтан буддизмдегі басты мақсат — жоқ болу, бұл дүниеге мүлде келмеу. Ал тәңіршілдікте жазалау, немесе мінсіздікке талпыну идеясы жоқ. Демек, ол ең көне діндердің қатарында, индуизмнен әлдеқайда көне дін. Бұл жалпы дін идеясы енді пайда бола бастағанда туындаған дін. Бірақ мұндағы ең қызығы, адам ғұмырі көк пен жердің арасындағы мәңгілік айналымның бір сәті ғана деп саналады. Демек мұнда метемпсихоз идеясының ең бастапқы нышандары бар. Метемпсихоз дегеніміз өлмес мәңгі рухтың уақытша ғана жойылып өзінің жасаған жақсы, жаман әрекеттеріне байланысты өз формасын ауыстыруы. Алайда тәңіршілдікте адам мәңгі рухтың көрінісі ретінде қаралмайды. Адам тек мөлшерлі энергияның көрінісі, ол тек өлгесін ғана шексіз энергияға, Тәңіріге айналады. Және ол Тәңіріге айналғанда енді адам болмайды, ол тек өз ұрпақтарын қолдайды. Бірақ, бұл қолдаудың шарты бар, Әруақ Тәңірі ұрпақтарын олар оны, ата-бабасын, құдайдай дәріптегенде ғана қолдайды. Сондықтан қазақтар Тәңірі ұрпағы ретінде онымен мәңгі үзілмейтін қатынастағы халық. Демек, біз ұлттық метафизикалық әлемі бар халықпыз. Бұл тұрғыда біз ұлы еврей халқына ұқсаспыз. Есіңізде болса, олардың құдайы Яхве Мұса пайғамбары арқылы өз халқымен келісімшарт жасаған.
Өйткені, егер бұрынғы көпқұдайлы әлемде Құдайдың әйелі болса, Яхве — жалғыз. Сондықтан оған Құдай — адам қатынасы қымбат. Бұл қатынас еврейлердің тарихы бойынша адамзаттың қасиетті тарихын құрайды. Ол дүниені жаратудан және бірінші адамдардан басталады, кейін олар күнәға батып, жұмақтан қуылады, ал оның бастапқы оқиғасы Яхвенің таңдаулы, теңдесі жоқ еврей халқымен келісімшарты. Ал сол шартты ол Мұса пайғамбармен жасайды. Ол оған былай дейді: «Сенің енді менен өзге құдайың болмасын». Сосын ол оған өзінің атын атайды. Сөйтсек, Яхвенің атының мағынасы «тірлік» екен, немесе «тірілік», нақтырақ айтқанда «бар болу».

Продолжить чтение

ӘУЕЗХАН ҚОДАР. ЕКІ ҚОРҚЫТ, НЕМЕСЕ ҚАБЫЛДАНБАҒАН ҚҰРБАНДЫҚ

ҚАТЫСУШЫЛАР:
Қорқыт
Хазрет
Тұманхан
Уәзір
Тазша
Ақсақ қыз
Тәңірі
Алла-Тәңірі
Баршын бике
Сұлу, сосын Гүлайым
Боғра-тегін
Екі сүйекші
Жасақшылар, қызметшілер
Топ ішінен

ПРОЛОГ
Қорқыт (сахна ортасына барып,екі қолын аспанға жайып, дұға оқиды. Сосын қолын оң құлағына тосып, оң жақтан хабар күтеді, сол құлағына тосып, сол жақтан хабар күтеді. Ешнәрсе естілмегесін, басын аспанға көтеріп төңіректі шолады). Тәңірі, сенен хабар болмады ғой… Барсың ба? Тірісің бе?
Сілтідей тыныштықтан кейін жәйлап жаңбыр жауады.
Е, бар екенсің ғой, тірі екенсің ғой. Ғарабтың құдайы сені жұта алмаған екен. Онда мен де тірімін, мен де бармын! — деп орнынан ұшып тұрады. Сәлден соң тағы да құшағын аспанға жайып:
Тәңірі, сенің соңыңнан ергеніме отыз жыл болды. Бүкіл Мәуереннахр халқын қайтадан өзіңе қараттым. Осынша ғұмырымды саған арнағанда, жүзіңді көрмеппін. Маған деген пейілің ақ болса, көрінші маған! Көрейікші бір келбетіңді!
Көкті тұман басып, сілтідей тыныштық орнайды. Сосын төңірек бірте-бірте сәулеленіп, күнге шағылысып, «Алтын адамның» киімін киген Тәңірі көрінеді. Бетінде алтын маска.
Қорқыт (орнынан ұшып түрегеліп, Тәңіріге ұзақ қарайды). Ризамын саған, Тәңірі! Нұрлы дидарың мәңгі өшпесін, түрік Тәңірісі! Сен өшпесең, бізде тіріміз! Жолыңда сенің құрбан болайын, Тәңірі! – деп қолын аспанға жайып, мінәжәт етеді.
ЖАРЫҚ КӨМЕСКІЛЕНЕДІ.

Продолжить чтение

АСЫЛ (новелла) Анна ГАВАЛЬДА. Француз тілінен аударған Арынова Мария

Мен осы жасыма келгенше ең болмаса мың қыздың бетінен сүйген шығармын, бірақ олардың бір де біреуінің түрін қазір қанша ойлансам да, көз алдыма келтіре алмай отырмын.
Саған мұны өз дәрежемді көтеріп, бағамды асырайын деп айтып отырғам жоқ. Қазіргі жағдайыма, менің тапқан ақшама, айналамдағы соны пайдаланғысы келетін жалпаңбайларыма қарап, мені бір бөсіп қалғысы келіп отыр дейтін шығарсың.
Егер маған сенетін болсаң, бар шыным осы. Міне, жасым отыз сегізге келіпті, басымнан өткеннің бірі де есімде жоқ. Қыздар туралы да,басқалар туралы да айтатыным осы.
Жақында менің қолыма үйдегі жатқан бір ескі журнал түсіп қалғаны бар еді; баяғыдан бері жатқан, онымен бір жеріңді сүртіп лақтырып тастасаң да болады. Айтқым келгені, осы журналдан бір сұлуды құшақтап түскен менің суретімді де көресің.

Продолжить чтение

НАШИ АВТОРЫ

Зердеш ТАМЫРША – радикальный культурантрополог, живет где-то в Каракумах
Зитта Султанбаева – арткритик, руководитель группы ZITABL. Живет в Алматы
Абликим Акмуллаев, акционист, участник группы ZITABL. Живет в Алматы
Никита Быстров, переводчик с иврита. Живет в Москве
Валихан Утебалыулы Тулешов, кандидат философских наук, директор Института регионального развития Алматинского университета менеджмента, г. Алматы

Ерлан Батташевич Сыдыков, доктор исторических наук, профессор, ректор Евразийского национального университета имени Л.Н. Гумилева, г. Астана.

Ербол Асылханович Курманбаев, кандидат физико-математических наук, директор научного центра Казахского гуманитарно-юридического инновационного университета, г. Семей
Аслан Жамелевич Жаксылыков, доктор филологических наук, профессор КазНУ им. аль-Фараби, член Союза Писателей РК,

Продолжить чтение

Алексей Варламов. Поверх барьеров? Ортодоксы и еретики советской литературы глазами почвенников и либералов

Литературное, да и не только литературное сознание в России всегда было подвергнуто жестким оппозициям: правый-левый, либеральный-консервативный, западнический-славянофильский. Разумеется, эти разграничения носили и носят отчасти характер условный, и о том, что за этими терминами стоит, надо договариваться. Однако интуитивно всем участвующим в литературной борьбе это понятно, противостояние общественных сил возникло не на пустом месте, и к истории русской литературы советского, постсоветского и постпостсоветского времени оно имеет прямое отношение, как бы мы ни стремились этот барьер директивно отменить, либо объявить устаревшим, неактуальным, немодным и пр.
В разные периоды минувшего столетия общественные расколы становились то более явными, то более сокрытыми. Отчасти это было связано с господствующей идеологией, которая претендовала на роль высшего судии, поддерживая ту или иную из сторон. Коммунистический режим в его более жесткой, сталинистской форме требовал хотя бы внешнего единомыслия, ослабление идеологической диктатуры (хрущевское, горбачевское) приводило к открытому проявлению разномыслия.
Своего апогея оно достигло на рубеже 90-х годов прошлого века, но по суровым историческим законам победила в итоге третья сила – желтая, власть коммерции и денег, что впрочем так и не заставило две прежние полностью примириться, но острота противоборства, несомненно снизилась. Если десять-пятнадцать лет назад трудно было представить, например, Андрея Битова и Валентина Распутина в составе одной редколлегии, то теперь это стало возможно (журнал «Коростель» — увы, недолго просуществовавший). Однако то, что в какой-то мере преодолено писательским сообществом, остается актуальным для литературоведов и историков литературы. В принципе это понятно: история ХХ века и история русской литературы ХХ века остаются камнем преткновения и восприятие литературы первой половины ХХ века более поздними поколениями сильно разнится. В известном смысле сюда и переместился сегодня «право-левый» конфликт.

Продолжить чтение

«Тамыр» – журнал эпохи перемен (Исповедь редактора)

В гостях “Литературной Алма-Аты” – главный редактор журнала “Тамыр” Ауэзхан Кодар

История наша писана на скалах, каждый холм в степи, каждый поворот реки – история, она – в нашей крови. Вот этот полет тысячелетий над Казахстаном, он – абсолютно реален. Сегодня это петроглифы на скалах Тамгалы, а завтра – элемент обложки журнала.
Здесь изображена ритуальная пляска. Поражает задор танцующих, их вовлеченность в коллективное действо. Теперь зайдите в любой ночной клуб или дискотеку, – и вы услышите те же первобытные ритмы и то же торжествующее либидо.
Где она – грань между историей и современностью?

Продолжить чтение